என் நெஞ்சின் அஸ்திபாரம்

மேலான கர்த்தரே;

அதாலே பக்தர் யாரும்

திடன்கொள்வார்களே;

நான் ஏழைப் பலவீனன்,

வியாதிப்பட்டோனே;

அவரில் சொஸ்தம்இ ஜீவன்

சமஸ்தமும் உண்டே.

தெய்வாவி என்னில் தங்கி

என்னை நடத்தவே,

பயம் எல்லாம் அடங்கி

திடனாய் மாறுதே;

அப்பாவே என்று சொல்ல,

அவர் என் நெஞ்சுக்கே

ஆற்றல் சகாயம்செய்ய

என் ஆவி தேறுதே.

என் உள்ளமே களிக்கும்

துக்கிக்கவேண்டுமோ?

கர்த்தர் என்மேல் உதிக்கும்

பகலோன் அல்லவோ?

பரத்தில் வைக்கப்பட்ட

அநந்த பூரிப்பே

என் ஆவிக்கு பலத்த

திடன் உண்டாக்குமே.